2012.01.01
W noworoczną niedzielę siedzę przy ciepłym piecu, grzeję plecy i słucham listy przebojów wszechczasów trójki. No i dłubię w słowach. Spacerowałem kiedyś w jesienne chłodne popołudnie po plaży. Nie było to lazurowe wybrzeże, a nasz „nibyszary” Bałtyk. Było wietrznie i absolutnie pusto. Czapka na głowie, ręce głęboko w kieszeniach kurtki i można iść.
Nad morzem, a dokładniej na plaży pojawia się u mnie pewien dylemat. W którą stronę mam iść, w lewo, czy w prawo. Tego dnia poszedłem w prawo. A tu mnie coś zaintrygowało, a tam mnie coś zaciekawiło – jak to na plaży. I tak sobie szedłem. Z piasku wystawał kawałek drewna wyrzucony przez morze. Wyciągnąłem go. To był wygładzony, wypłowiały kawałek sporej gałęzi. Niemal idealne proporcje mocnej procy. Albo jak kto woli Chrystusa ukrzyżowanego, tyle, że bez głowy. Wziąłem go do ręki i opłukałem w wodzie uważając na prozę życia, czyli buty. Ładny był. Jakoś sam dalej ze mną poszedł. I tak szliśmy razem pustą plażą ciesząc się skrzypiącym pod butami piaskiem. Kilkadziesiąt metrów dalej leżała główka. Podniosłem. Przyłożyłem. Odwróciłem i znów przyłożyłem. Pasowała idealnie. To był pierwszy. Zawiozłem do Łodzi i powiesiłem na ścianie.
Innym razem i inną porą roku znalazłem na plaży starą deskę, niedużą taką, szaro brązową, ze śladami po gwoździach. Nieopodal w ciepłym piasku leżała cała reszta. Zabrałem. I tak od czasu do czasu przywlokę kawałek starej deski, kawałek wygiętej gałęzi, kawałek pokracznego patyka. A to nad morzem znajdę, a to w lesie, a to w górskim potoku. Potem próbuję dopasować, coś z czymś połączę, coś do czegoś dodam ... Nie podlega dyskusji, że dwie osoby mają swój udział - i to spory - w tym, że zacząłem zabierać patyki do domu i spróbowałem, ośmieliłem się coś z czymś połączyć. To Piotrek Klamerus i Janek Zięder. Rzekłbym nawet, że to … ich wina. „Drewno” to nowa zakładka jaka pojawia się w menu. Zamieszczać w niej będę ciekawsze prace w drewnie. Od czasu do czasu.
Przemysław Spych